Το νέο ιστορικό χαμηλό με το οποίο δανείζεται το ελληνικό κράτος μαρτυρά ότι η ελληνική οικονομία έχει αρχίσει να μπαίνει σιγά σιγά στις ράγες της ομαλότητας. Το 1,86%, απόδοση που ήρθε την επομένη της άρσης των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, υπενθυμίζει πόσο οδυνηρό ήταν το μέτρο για την οικονομία της χώρας και σε τι δεσμά την κρατούσε αιχμάλωτη. Γίνεται αντιληπτό με τον πιο σαφή τρόπο πως η επιβολή των capital controls δεν αφορούσε τις τράπεζες και μόνο, αλλά την οικονομική λειτουργία στο σύνολό της.

Το γεγονός όμως πως το τρένο της οικονομίας μπαίνει στις ράγες του δεν σημαίνει πως μπορεί και να τρέξει. Ακόμη περισσότερο, δεν σημαίνει πως έχει εξαλειφθεί ο κίνδυνος ενός νέου εκτροχιασμού. Το στοίχημα για την κυβέρνηση είναι επομένως διπλό. Οχι μόνο πρέπει να σταθεροποιηθεί η οικονομία, αλλά πρέπει επιπλέον να αρχίσει να τρέχει με τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης, που θα την οδηγήσουν οριστικά έξω από το τούνελ.

Για να κερδηθεί το στοίχημα θα χρειαστεί να αποφευχθεί μια σειρά από παγίδες. Η πρώτη θα ήταν ο εφησυχασμός. Ακόμη πιο τραυματική θα ήταν η παγίδα μιας επεκτατικής πολιτικής που δεν θα λάμβανε υπόψη της τις επιταγές της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Πρόκειται για παγίδες στις οποίες εύκολα πέφτει κανείς όπως μαρτυρά η σπουδή κάποιων μελών της κυβέρνησης να ανακοινώσουν ελαφρύνσεις, την ώρα που η οικονομία δεν έχει ακόμη καθίσει καλά καλά στις ράγες της.