«Η ταβέρνα είναι ένα πολύ λεπτό πράγμα»

Μεγάλη φλέβα για θέματα προς σχολιασμό οι δρόμοι. Κοντεύει να γίνει σχεδόν η αποκλειστική μας πηγή αλλά αξίζει τον κόπο. Ακόμα και δικούς μας ανθρώπους τους μαθαίνουμε καλύτερα στους δρόμους όταν, περπατώντας πλάι πλάι, συμβεί ένα απρόβλεπτο, δημόσιας εκ των πραγμάτων υφής, περιστατικό κι αντιδράσουν ή μάλλον εκραγούν με έναν τρόπο που δεν θα υποψιαζόμασταν ποτέ ότι θα τους χαρακτήριζε. Ή και χάρις σε απλούστερα περιστατικά, όπως ένας επίμονος επαίτης, που, ενώ συζητώντας μαζί τους έχουμε εκτιμήσει τα αισθήματα της ανθρωπιάς και του αλτρουισμού τους, να τον αποπέμπουν με έναν άκομψο τρόπο – αν δεν ήταν δικοί μας άνθρωποι και δεν μας στεναχωρούσε να το παραδεχτούμε δεν θα διστάζαμε να τον χαρακτηρίσουμε ως βάρβαρο τρόπο. Ετσι ή αλλιώς πάντως δεν χρειάζεται παρά να παρατηρείς τους ανθρώπους είτε οδηγούν, είτε απλά περνούν δίπλα σου άλλοτε βιαστικά και άλλοτε ράθυμα – το δεύτερο σπανιότατο – είτε ως θαμώνες στις καφετέριες είτε ως αγοραστές σε ένα κατάστημα. Εστω και αν δεν θα τους ακούσεις ποτέ τι λένε και μόνον τους παρατήσεις πώς εκφράζονται και πώς συμπεριφέρονται, τις αυξομειώσεις του τόνου της φωνής τους, καταλαβαίνεις τα ενδιαφέροντά τους, το επίπεδο των σχέσεών τους οικογενειακών, φιλικών ή ερωτικών, το πόσους ενδεχομένως ανθρώπους θα βασανίζουν που θα εύχονταν να μην είχανε ποτέ συναντηθεί μαζί τους και τώρα υποχρεώνονται να μοιράζονται τη ζωή τους. Ο Αλέξης Μινωτής επαναλάμβανε συχνά στις συντροφιές του, αν τύχαινε να έχουν πάει σε οποιαδήποτε ταβέρνα, κάτι που το απέδιδε με πολύ σεβασμό αλλά και ταυτιζόμενος μαζί του στον ποιητή Λαμπρό Πορφύρα, ότι «Η ταβέρνα είναι ένα πολύ λεπτό πράγμα». Το ίδιο θα έλεγε κανείς πως ισχύει και για τους δρόμους κι ενώ υποτίθεται πως κάθε χοντροκοπιά, βαρβαρότητα ή χυδαιότητα μοιάζει να μην αποκτά κανενός είδους αντήχηση μέσα στον ανοικτό χώρο, αντίθετα δέχεσαι την επίδρασή της κατάστηθα, σαν να σε αφορά προσωπικά. Αντίθετα με ό,τι πιστεύουμε ή φανταζόμαστε μέσα σε έναν κλειστό χώρο μπορούμε να διαχειριστούμε αποτελεσματικότερα ό,τι μας θίγει, μας προσβάλλει ή ακόμα και μας εξοργίζει, καθώς είναι σε σχέση με έναν δύο ή τρεις ανθρώπους, και τους λογαριασμούς μαζί τους τους κλείνει, έστω και χωρίς τη θέλησή μας, η πολύ πιο οικεία για όλους μας συνθήκη του περιορισμού μας σε έναν μικρό χώρο.