Βερολίνο – Μανχάταν

Μπορεί θεωρητικώς να οφείλεται σε λόγους ατζέντας και εκατέρωθεν προγραμματισμού, αλλά όσοι παρακολουθούν εκ των ενόντων τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή και εν γένει στη διπλωματική σκηνή, θεωρούν ότι η περιοδεία του Κυριάκου Μητσοτάκη σε Παρίσι και Βερολίνο κρύβει τους δικούς της συμβολισμούς. Δεν υπάρχουν συμπτώσεις πίσω από το δρομολόγιο. Ο έλληνας Πρωθυπουργός επέλεξε να βρεθεί πρώτα στο Ελιζέ πριν φτάσει στην Καγκελαρία. Δεν είδε, στην αφετηρία, τον Μακρόν επειδή δεν μπορούσε η Ανγκελα Μέρκελ να τον συναντήσει νωρίτερα. Ο Μητσοτάκης δεν ήθελε να καταγραφεί ότι σπεύδει να δώσει διαπιστευτήρια στο Βερολίνο – σε μια τέτοια περίπτωση είναι προφανές ότι η Γαλλία θα ακολουθούσε, όποτε κι αν ερχόταν το ραντεβού με την καγκελάριο. Η επιλογή δεν αποτελεί, βέβαια, αμφισβήτηση του κομβικού ρόλου που έχει το Βερολίνο, αλλά είναι εξίσου σαφές ότι μια Γερμανία που βρίσκεται στο κατώφλι της ύφεσης και μία Μέρκελ που δείχνει να φτάνει στο τέλος της διαδρομής, αποτελούν στοιχεία που μεταβάλλουν το ισοζύγιο. Υστερα από δέκα χρόνια κρίσης, οι νέοι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου δεν περιμένουν όλες τις λύσεις από την Καγκελαρία.