Πριν από τριάντα δύο χρόνια, μετά τον θρίαμβο της Εθνικής στο αλήστου μνήμης Ευρωμπάσκετ, ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν βρισκόταν απλώς στο συννεφάκι του… Είχε απογειωθεί ακόμη πιο ψηλά και εκτοξευμένος σε μια terra incognita, δήλωνε εκστασιασμένος ότι «νιώθω σαν να πατάω στο φεγγάρι…».
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ