Προσεχώς (τα) καλύτερα

Είναι η περίοδος που έχουμε αποδεχθεί κι εμείς κωδικοποιημένα ως «rentreé», έστω και αν η έκφραση περιέχει το αντίστοιχο ποσοστό (αυτο)σαρκασμού. Προφανώς οι κλίμακες με τη Γαλλία – ή και τη Γερμανία – δεν επιδέχονται σύγκριση, ενώ και η επικοινωνιακή διάχυση των νέων εκδόσεων του φθινοπώρου ανταποκρίνεται σε μια τυποποιημένη τεχνογνωσία, που έχει κατακτηθεί με τα χρόνια χωρίς να αποφεύγει μια διάθεση αυτοματισμού. Ποτέ δεν ρωτήσαμε ουσιαστικά τους αναγνώστες εάν συνήλθαν από τον καταιγισμό των λεγόμενων «καλοκαιρινών» προτάσεων για να ξεσκαρτάρουν τα «βιβλία του φθινοπώρου». Εστω κι έτσι, πάντως, μπορεί κανείς να αντιληφθεί τα ριφλέξ με τα οποία λειτουργούν πλέον οι έλληνες εκδότες, τις «αγορές» από τις οποίες αλιεύουν τους νεότερους τίτλους – εδώ η Γαλλία είναι κλασική αξία -, αλλά και τις περισσότερο «τολμηρές» κινήσεις τους. Οι τελευταίες μάλιστα ανταποκρίνονται στη διάθεση ορισμένων εξ αυτών να «χτίσουν» ως παρακαταθήκη για το μέλλον αξιόλογες σειρές τίτλων ή μια πλουραλιστική τελικά «βιβλιοθήκη» διακειμενικής κατεύθυνσης.