Η Ντίσνεϊλαντ της μπουρδολογίας

Οι έλληνες πολιτικοί είχαν πάντα μια καλή σχέση με την υποκριτική – όχι τυχαία αρκετοί έχουν και κειμενογράφους, που ψάχνουν για χάρη τους για τις ομιλίες τους στη Βουλή τετράστιχα από ποιήματα, που οι ίδιοι δεν διάβασαν ποτέ. Αλλά η κρίση η πρόσφατη έχει ένα αποτέλεσμα που μετέβαλε εντυπωσιακά αυτό που λέμε «πολιτικός κόσμους»: βοήθησε ώστε να δημιουργηθεί ένα είδος σόουμπιζ της πολιτικής, που ήταν αδύνατο να συναντήσεις προηγουμένως. Ολα όσα βλέπουμε από το 2009 και μετά έχουν περισσότερο θέαμα και λιγότερο πολιτικό αποτέλεσμα – επιπτώσεις είχαν τα Μνημόνια, τα οποία ήταν ξενόφερτα, αφού μόνοι μας δεν μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τη χρεοκοπία. Πλην των Μνημονίων όλα τα άλλα ήταν θέαμα προορισμένο για κατανάλωση από τις μεγάλες μάζες: ακόμα και οι αυθόρμητες εκδηλώσεις λαϊκής εκτόνωσης (οι συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων ή οι αντιμνημονιακές πορείες) έμοιαζαν να έχουν στοιχεία θεαματικής υπερπαραγωγής – και η διαμαρτυρία χρειάζεται τα εφέ της. Κυρίως όμως η κρίση απογείωσε τις συμπεριφορές και μετέτρεψε τον πολιτικό λόγο σε σενάριο θεατρικής παράστασης. Οχι τυχαία, αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία των τελευταίων χρόνων, θυμάται κυρίως δηλώσεις, εικόνες και επιδείξεις. «Μαζί τα φάγαμε». «Λεφτά υπάρχουν». «Θα βαράμε τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές». «Στα τέσσερα εσείς». «Πρώτη μας προτεραιότητα η κατάργηση του Μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο». «Ας τελειώνουμε με το παλιό». Ζάππεια και Καστελλόριζο. Δημοψήφισμα και χοροί στο Σύνταγμα. Χαβανέζικα πουκάμισα και γραβάτες που λείπουν. Κωλοτούμπες. Μάχες με την Ακροδεξιά. Σκάνδαλα Novartis. Και μπλα μπλα, πολύ μπλα μπλα, κυρίως σε τηλεοπτικά παράθυρα.