Η ίδια η φύση της ασφάλειας τη συνδέει στενά και άρρηκτα με το κράτος. Οχι άδικα, μιας και η ασφάλεια είναι ένα από τα θεμελιακά δικαιώματα του κάθε ανθρώπου. Για αυτό τον λόγο και το κράτος, ως ο βασικός πάροχος ασφάλειας, έχει τη δυνατότητα άσκησης νόμιμης βίας, όταν αυτή κρίνεται, για τη διατήρηση της ασφάλειας. Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί τις περισσότερες φορές τα πολιτικά κόμματα που διεκδικούν την κυβερνητική εξουσία (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) να αναδεικνύουν ως σημαντική πολιτική προτεραιότητα την ασφάλεια. Στην Ελλάδα, για μία σειρά λόγους, έχει παρατηρηθεί διαχρονικά μία αμηχανία των κομμάτων έναντι της πολιτικής για την ασφάλεια. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει προσεγγιστεί με μία διεκπαιρεωτική λογική απλής αποκατάστασης της τάξης. Οι δυτικές κοινωνίες έχουν ξεπεράσει εδώ και δεκαετίες αυτό το στάδιο. Η ασφάλεια έχει αποκτήσει ένα συνολικό χαρακτήρα και οι πολιτικές εστιάζουν στην πρόληψη και στην προστασία από παλιές και νέες απειλές ασφάλειας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή