Εξήντα, περίπου, χρόνια πριν, το 1960. Στα γυρίσματα της ταινίας «Φαίδρα» του Ζιλ Ντασέν. Η Μελίνα Μερκούρη και ο Αντονι Πέρκινς έχουν μια σκηνή στο Βρετανικό Μουσείο, στην αίθουσα με τα γλυπτά του Παρθενώνα. Η διεύθυνση του μουσείου προτάσσει διάφορες απαγορεύσεις και, τελικά, το γύρισμα γίνεται υπό περιοριστικούς όρους. Από τότε μπήκε στο μυαλό και στην ψυχή της Μελίνας η ιδέα για την επιστροφή των γλυπτών. Πολύ πριν αποφασίσει να ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική. Οχι σαν κομματικό επικοινωνιακό πρότζεκτ αλλά σαν αυτό το «γαμώτο» που την πυροδοτούσε σε όλη της τη ζωή και την έκανε να τραβάει μπροστά χωρίς να λογαριάζει τα παντός είδους «κατσάβραχα».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή