Γέλια, γέλια, γέλια

Δεν θα έπρεπε να έχει συνηθίσει κανείς, αν και πολλές φορές αισθάνεται να έχει συμβεί, υπάρχουν όμως στιγμές που αναρωτιέται πώς έγινε και συνήθισε κάτι που μια αντίδραση ή ακόμη κι έναν ζωηρό εκνευρισμό του τον προκαλούν. Εννοούμε την πλειονότητα των φωτογραφιών που απεικονίζουν πολιτικούς κυρίως αλλά και καλλιτέχνες του θεάματος ως επί το πλείστον όχι απλώς να γελάνε ή να χαμογελάνε, αλλά κυριολεκτικά να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Και σκέφτεται κανείς σε τι άραγε διαφέρουν σε σχέση με ανθρώπους που αν συμβεί κάποια καταστροφή ή ένα έγκλημα στην περιοχή τους και σπεύδει η τηλεόραση να απαθανατίσει τα διαπραχθέντα, οι ίδιοι μιλώντας στην κάμερα κι ενώ αφηγούνται αυτόχρημα δραματικά περιστατικά, χωρίς να το συνειδητοποιούν, επειδή ακριβώς τους «απαθανατίζει» η τηλεόραση γελάνε σάμπως τα όσα λένε να αφορούν σε κάτι πολύ ευχάριστο. Ενώ πολύ πιο γελαστά είναι τα πρόσωπα που τους πλαισιώνουν χωρίς να μιλάνε και δεν αποκλείεται να είναι και τα ίδια θύματα, δηλαδή με τον σεισμό να έχει γκρεμιστεί το σπίτι τους ή να είναι συγγενείς του ανθρώπου που δολοφονήθηκε. Μην αναρωτηθούμε πώς είναι δυνατόν μια δημοσιότητα χωρίς επαύριο ή και με επαύριο να αμβλύνει τη δραματικότητα περιστατικών που έχουν έναν τελεσίδικο χαρακτήρα και ας επιστρέψουμε στους ξεκαρδισμένους στα γέλια πολιτικούς και καλλιτέχνες. Μοιάζει να εγκαθιστούν έναν καινούργιας κοπής ρατσισμό, δηλαδή από εδώ η τάξη των ευτυχισμένων και από εκεί των δυστυχισμένων. Δεν ισχυρίζεται κανείς πως όποια φωτογραφία δημοσιεύεται ή προβάλεται στην τηλεόραση θα έπρεπε να δείχνει πρόσωπα σαν να είμαστε όλοι μας άρρωστοι ή υπό ανάρρωση σε ένα νοσοκομείο. Τόση όμως έκφραση ευτυχίας δεν μας αποκαλύπτει μόνο ουσιαστικά αδιάφορους για προβλήματα που σε άλλες ώρες δείχνουμε να μας έχουν κατακυριεύσει, όπως για παράδειγμα οι πρόσφυγες, η κλιματική αλλαγή και τώρα και ο Αμαζόνιος. Αν η ύπαρξή τους μας τρομάζει τόσο πολύ ώστε δεν θέλουμε καν να τα σκεφτόμαστε, δεν χρειάζεται μια τέτοιου είδους ανακολουθία στη συμπεριφορά μας, δηλαδή να συζητάμε επειδή η εξαργύρωση των κρίσιμων αυτών θεμάτων ως τρόπος επικοινωνίας κάτι μας προσθέτει ως ευαισθησία. Μην ξεχνάμε όμως πως ένα μέρος των συμφορών της ανθρωπότητας οφείλεται γιατί θέλουμε να δείχνουμε πως είμαστε κάτι αν και στην πραγματικότητα είμαστε το ακριβώς αντίθετο.