Κλείνουν τα μάτια. Η αναπνοή βαραίνει. Το πρόσωπο ξεκουράζεται και μοιάζει με εκείνα τα χωράφια με το στάχυ που είχα δει ένα καλοκαίρι έξω από την Τρίπολη. Τόσο γαλήνια ήταν αυτή η χρυσή σταχένια θάλασσα που κυμάτιζε μπροστά μου, στο ύψος του μηρού, που ήμουν σίγουρος ότι αν άφηνα τον εαυτό μου να χαθεί, θα έπλεα πάνω της, όπως όταν χωρίς αέρα στον βυθό αφήνεις τα πόδια και το ρεύμα σε παίρνει σαν πλαστική σακούλα…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή