Δημοσιότητας αμετροέπειες

Δεν έχουν σημασία τα ονόματα όσο τα ίδια τα γεγονότα και το φαινόμενο που συγκροτούν, άνθρωποι σημαντικοί που τους περιβάλλει μια μεγάλη δημοσιότητα και αναγνώριση να λένε πράγματα αμετροεπή που ασφαλώς δεν θα τα λέγανε αν συνέβαινε να μην τους γνωρίζει κανείς. Σαν να τους ερεθίζει το όνομά τους ώστε όσο μεγαλύτερη αμετροέπεια δείξουν να τους χαρακτηρίζει τόσο θα ισχυροποιηθεί το ίδιο το όνομα προκειμένου να διαιωνίζεται ένδοξο και κραταιό. Θυμάμαι πάντα μια πολύ σημαντική ηθοποιό του θεάτρου και έναν επίσης πολύ γνωστό σκηνοθέτη – πεθαμένοι και οι δύο εδώ και πολλά χρόνια – όταν επιστρέφοντας η πρώτη από ένα ταξίδι της στη Μόσχα είχε πει σε συνέντευξή της ότι σε συνάντησή τους με τον ρώσο συνάδελφό της Σμουκτουνόφσκι και αφού του εξέφρασε τον θαυμασμό της, της τον ανταπέδωσε κι ο ίδιος λέγοντάς της πως «έχω ακούσει ότι και εσείς είστε μια πολύ σπουδαία ηθοποιός στην πατρίδα σας». Ενώ ο δεύτερος, ο σκηνοθέτης, σε συνέντευξή του επίσης είχε πει πως η Μέριλιν Μονρόε, που όντως είχε υπάρξει φίλη του, του είχε εξομολογηθεί πως «δεν είχε αισθανθεί ποτέ οργασμό στη ζωή της». Δεν αμφιβάλλει κανείς πως τόσο ο Σμουκτουνόφσκι όσο και η Μονρόε είχανε πει όσα τους πιστώνονται ή τους χρεώνονται – εξαρτάται πώς βλέπει κανείς τα πράγματα -, αναρωτιέται όμως σε ποιον βαθμό θα τα έλεγε ή θα τα επαναλάμβανε αυτός που τα άκουσε, σε περίπτωση που η δημοσιότητά του δεν ήταν τόση ώστε αν και ακραίας μορφής τα ειπωμένα, για διαφορετικούς βέβαια λόγους το καθένα, δεν τα έκανε πιστευτά ή μάλλον απολύτως αδιάβλητα. Και εδώ ακριβώς είναι το κομβικό σημείο που δεν φαίνεται να υπολογίζουν τα πολύ διάσημα άτομα. Η αλήθεια, οτιδήποτε κι αν λέγεται, δεν καθορίζεται από εξωγενείς παράγοντες, δηλαδή κατά πόσο ξέρουμε ή δεν ξέρουμε αυτόν που την εκστομίζει, γιατί έχει κάτι το αυταπόδεικτα ακριβές. Οταν υπολογίζεις στη δημοσιότητα προκειμένου να γίνεις αποδεκτός σε κάτι εν πάση περιπτώσει μη σύνηθες με τα κοινά μέτρα, σημαίνει πως θεωρείς τη δημοσιότητα ως μια μορφή τρομοκρατίας όσο δημοκρατικά ή τολμηρά κι αν εκφράζεσαι. Με λίγα λόγια λέγονται και ακούγονται τόσα πράγματα στις μέρες μας ώστε θα συμπέραινε κανείς πως αν η δημοσιότητα είναι τόσο επιθυμητή, είναι σε μεγάλο βαθμό για μια μορφή τρομοκρατίας που ασκεί.