Κοιτάμε μπροστά ή πίσω

Το Κίνημα Αλλαγής κατάφερε από τις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές να καταγραφεί καθαρά ως τρίτος πόλος στην πολιτική ζωή. Η σύγκριση με τα ιστορικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ είναι λάθος γιατί μεσολάβησαν οι τεκτονικές αλλαγές στο κομματικό σύστημα από τις περιπέτειες των Μνημονίων που αντικειμενικά άλλαξαν τα περισσότερα δεδομένα. Ας είμαστε ειλικρινείς και ρεαλιστές. Το ΚΙΝΑΛ έχει στον βασικό του πυρήνα το ΠΑΣΟΚ αλλά από το 2015 στην πράξη έχει κάνει τα πιο σημαντικά βήματα ανάκαμψης της Κεντροαριστεράς μέσα από μια ευρύτερη πρωτοβουλία με στόχο την ανασυγκρότηση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Σε αυτή την κατεύθυνση η διαδρομή είναι απολύτως ευκρινής. Το 2015 με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, το 2017 με εκλογή επικεφαλής από τη βάση και εντολή για νέο κόμμα, το 2018 με το ιδρυτικό συνέδριο του ΚΙΝΑΛ και το 2019 στο έκτακτο συνέδριο με  την εκλογή αντιπροσώπων και την εκλογή καθοδηγητικών οργάνων (χωρίς διορισμούς εκπροσώπων από τις συνιστώσες του φορέα). Πρόκειται δηλαδή για μια πορεία στην οποία συνενώνεται το ΠΑΣΟΚ και δυνάμεις της Ανανεωτικής Αριστεράς, του Προοδευτικού Κέντρου, της Πολιτικής Οικολογίας σε μια δημιουργική μετεξέλιξη ως συνέχεια της Δημοκρατικής Παράταξης. Επομένως αναφερόμαστε σε ένα νέο αποτύπωμα του χώρου που επιδιώκει να εκφράσει τις ανάγκες της εποχής, τα νέα ακροατήρια, τις νέες ηλικίες. Θα ήταν λάθος στη διάρκεια αυτής της πορείας που παρουσιάζει μάλιστα αυξητικές καταγραφές από τις κάλπες να  ξεκινήσει ένας κύκλος εσωστρέφειας. Ειδικά αν τεθεί με το δίλημμα ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ. Και μάλιστα όταν πριν από 5 μήνες στο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ η απόφαση ήταν να κάνουν «ένα βήμα πίσω τα κόμματα και οι κινήσεις» για να ενισχυθεί η κοινή ταυτότητα του Κινήματος Αλλαγής. Να εμπεδωθεί μια διαδικασία επαναπροσδιορισμού ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.