Μήπως ήρθε η ώρα του Συμβουλίου Ασφαλείας;

Η αποτροπή, ο περιορισμός και η ανάσχεση είναι κλασικές έννοιες, αναπόφευκτες και αναγκαίες. Περιορισμένης όμως αποτελεσματικότητας όταν βρεθούμε στο «κατώφλι της σύγκρουσης». Αυτό που συνήθως αποκαλούμε χωρίς να ελέγχουμε τις διαστάσεις του «θερμό επεισόδιο». Τα στοιχεία αυτά αποτελούν ουσιαστικό συστατικό της εθνικής μας πολιτικής έναντι της Τουρκίας που έχουν ακολουθήσει οι κυβερνήσεις μας μετά το 1974. Περιλαμβάνουν την προσπάθεια διατήρησης ή όπως τώρα συμβαίνει προσπάθειας αποκατάστασης της ισορροπίας. Ταυτόχρονα  διαχρονικά κρατάμε «κλάδο ελαίας» προς τον απειλητικό γείτονα. Με την προβολή της πολιτικής της συνεννόησης, της συνεργασίας και του διαλόγου στη βάση όπως διακηρύσσουμε του διεθνούς δικαίου και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Η Ελλάδα προτάσσει αρχές και δίκαιο. Η Τουρκία προκρίνει τις καθημερινές στρατιωτικές προκλήσεις, τη στρατιωτική ισχύ και την απειλή πολέμου προκειμένου να προωθήσει το «εθνικό της συμφέρον». Κατά παράβαση του Αρθρου 2 παρ. 4 του Χάρτου του ΟΗΕ, της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι και της Χάρτας των Παρισίων (Νοέμβριος 1990). Αφήνω κατά μέρος τη συμμαχία μας στο ΝΑΤΟ και τα σχετικά…  Επιπλέον, τα τωρινά  αποτελούν και «δοκιμασία αντοχής» της νέας κυβέρνησης της Ελλάδος.