Λίγο πριν από το τέλος

Περιμένοντας τον θάνατο κάπου στο φαληρικό ακρογιάλι ο τελευταίος άνθρωπος και αφηγητής της ιστορίας βλέπει σε όραμα έναν Κένταυρο, παρμένο από το σχετικό κείμενο του Μισέλ ντε Γκερέν, γάλλου προρομαντικού ποιητή (δημοσιεύεται σε παράρτημα στο τέλος του βιβλίου). Η ελπίδα αρχίζει να αχνοφέγγει. Η αφανισμένη ανθρωπότητα μπορεί να ξαναρχίσει την πορεία της, αναβαπτισμένη στους ελληνικούς μύθους: να φτιάξει οικισμούς, να κατασκευάσει την «πόλιν» και τους θεσμούς της, να επανεφεύρει την ενότητα με τη φύση που διακονούσαν οι προρομαντικοί, αλλά και οι σύγχρονοι οικολόγοι. Δεν διευκρινίζεται τι είναι αυτό που οδηγεί τον ήρωα στη λελογισμένα αισιόδοξη στάση της τελευταίας του ώρας. Κάποια σημάδια έχουν βέβαια διαφανεί στον ως τότε νεφοκαλυμμένο ουρανό και στους απερημωμένους αγρούς, ίσως ως προάγγελμα της αντίστασης της φύσης στην ολική καταστροφή που της έχει επιφέρει ο άνθρωπος. Φαίνεται πως αυτά είναι αρκετά για να κάνουν τον ήρωα να οραματιστεί τη νιτσεϊκής έμπνευσης αιώνια επιστροφή: από την πρωτοϊστορική μυθολογία στη γέννηση της αθηναϊκής δημοκρατίας και από κει στους Ρωμαίους, την Αναγέννηση και άντε πάλι τα ίδια (μέχρι τον τελικό όλεθρο να υποθέσουμε;).