Ο συλλέκτης

Μπορεί να πέρασε από το MIT και το Χάρβαρντ αλλά εκείνος θεωρούσε ότι τα σημαντικότερα μαθήματα στην αρχιτεκτονική του παιδεία διήρκησαν μόλις δύο ημέρες. Ηταν Νοέμβριος του 1935, εκείνος ήταν φοιτητής, μόλις 18 ετών και είχε την ευκαιρία επί δύο εικοσιτετράωρα να συζητά με τον πρωτοπόρο του Μοντερνισμού, Λε Κορμπιζιέ. Μπορεί, επίσης, να είχε στο πελατολόγιο του τον Φρανσουά Μιτεράν και την Τζάκι Κένεντι Ωνάση, αλλά ουδέποτε στην 70χρονη καριέρα του υπέκυψε στις προτιμήσεις των σπουδαίων εντολέων του προδίδοντας τη βασική του αρχή: τα κτίρια που σχεδίαζε να απευθύνονται σε όλους. Και μπορεί ολόκληρος ο πλανήτης να γνωρίζει τον Ι.Μ. Πέι – τον πρώτο αρχιτέκτονα που βραβεύτηκε με το αυτοκρατορικό βραβείο της Ιαπωνίας και με το Πρίτζκερ (1983), το λεγόμενο Οσκαρ της κορυφαίας των καλών τεχνών – από την τολμηρή παρέμβασή του στο πρώτο σε προσέλευση κοινού παγκοσμίως, στο Μουσείο του Λούβρου με τη γυάλινη πυραμίδα του. Το ελληνικό κοινό, ωστόσο, τον θυμάται στο πλαίσιο μιας ακόμη χαμένης ευκαιρίας για τη χώρα, καθώς δικά του ήταν τα σχέδια για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, το οποίο δεν υλοποιήθηκε ποτέ στην καρδιά της Αθήνας.