«Βυθιζόμουνα στον Βερλαίν και στον Τρακλ και διάβασα τους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφκσι, ένα βιβλίο τότο ριζοσπαστικό που δεν χόρταινες να το διαβάζεις και γενικά ένα τόσο χοντρό βιβλίο δεν είχα διαβάσει ποτέ πρωτύτερα στη ζωή μου, αναστατώθηκα, βυθίστηκα για κάμποσο καιρό στους Δαιμονισμένους. Οταν βγήκα πάλι στην επιφάνεια, δεν ήθελα για έναν καιρό να διαβάζω τίποτε άλλο, επειδή ήμουν βέβαιος ότι θα έπεφτα σε πολύ μεγάλη απογοήτευση, σε φοβερή άβυσσο. Βδομάδες ολόκληρες αρνιόμουνα να διαβάσω το παραμικρό. Η τερατωδία των Δαιμονισμένων μού είχε δώσει δύναμη, μου είχε δείξει έναν δρόμο, μου είχε πει πως ήμουνα στον σωστό δρόμο, μου είχε πει πως ήμουνα στον σωστό δρόμο για έξω. Με είχε διαποτίσει ένα άγριο και μεγάλο λογοτεχνικό έργο, για να αναδυθώ από μέσα του εγώ ο ίδιος σαν ήρωας. Δεν είχε πολλές φορές στη μετέπειτα ζωή μου η λογοτεχνία έναν τόσο πελώριο αντίκτυπο».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή