Αφετηριακό σημείο της ανάλυσης του Βούλγαρη είναι ότι το ελληνικό κράτος ενσωματώθηκε στο πλέγμα του διακρατικού συστήματος που επικρατούσε στην Ευρώπη πολύ πιο σταθερά και «πρώιμα», από όσο στο πλέγμα του καπιταλισμού που την ίδια εποχή επεκτεινόταν προς την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Επιπλέον, η Ελλάδα, όντας σε στρατηγική θέση, παρέμεινε στη σκακιέρα των γεωπολιτικών ανταγωνισμών και των πολέμων από την ίδρυση του κράτους έως τα μέσα του 20ού αιώνα. Αλλά ακόμα και στις αρχές του 21ου, μετά την οιονεί χρεοκοπία του 2010, οι γεωστρατηγικοί λόγοι βάρυναν ιδιαίτερα ώστε η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η επιρροή της Γεωπολιτικής υπήρξε κατά τον Βούλγαρη προφανώς καθοριστική στη χάραξη των βασικών εθνικών επιλογών και στη διαμόρφωση της εθνικής πολιτικής ατζέντας. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει όμως να ερμηνευτεί με όρους «ξενοκρατίας» και «εξάρτησης».  Οι εθνικές πολιτικές δυνάμεις είχαν μεγαλύτερα περιθώρια ελευθερίας και οι παρεμβάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων δεν ήταν πάντα καθοριστικές για τη μία ή την άλλη εξέλιξη. Πρέπει γι’ αυτό αυτές οι παρεμβάσεις να εξετάζονται περιπτωσιακά, καθώς άλλοτε ήταν δυσμενείς και άλλοτε ευνοϊκές για τους ελληνικούς στόχους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή