Την εβδομάδα που πέρασε παρακολούθησα στο θέατρο Βράχων, τον «Οιδίποδα» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Λιγνάδη. Την επόμενη μέρα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σαν να υφάνθηκε μια αόρατη κλωστή που έδεσε όλους εμάς που, το προηγούμενο βράδυ, είχαμε δει την παράσταση. Ενα «Ημουν κι εγώ εκεί» που πολλαπλασιαζόταν επαναλαμβανόμενο, κάτι σαν συγκολλητική ουσία που ένωσε ανθρώπους άγνωστους μεταξύ τους, διαφορετικών ηλικιών και επαγγελμάτων, με διαφορετικά ενδιαφέροντα και πορείες ζωής (αλλά, προφανώς, με κοινό «βλέμμα») σε μια ιδιότυπη συνωμοσία του καλού. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και όταν η τραγωδία του Σοφοκλή παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο. Δεν επρόκειτο απλώς για διαδικτυακή δήλωση παρουσίας ούτε για viral χειροκρότημα. Στις αναφορές υπήρχε μια υπολανθάνουσα διάθεση προσέγγισης, ένα αυθόρμητο, υποφώσκον προσκλητήριο όσων πιστεύουν ότι αυτή η χώρα έχει ένα σπουδαίο «εργαλείο» για να αντιμετωπίσει τους εφιάλτες της. Τον Πολιτισμό της. Και η συγκεκριμένη παράσταση ήταν η ευτυχής αφορμή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή