«Για τον πλησίον»

Διονύσης Σαββόπουλος: «Τον Λαυρέντη δεν τον είχα προσέξει καλά. Μου φαινόταν σαν ένας τύπος που συμπληρώνει ΠΡΟΠΟ έξω από ένα προπατζίδικο. Ξαφνικά τον ακούω μια μέρα στο ραδιόφωνο να τραγουδάει το “Ενας μικρός Τιτανικός” σε στίχους του Μιχάλη Γκανά. Τι θαυμάσιο τραγούδι! Το 2013 το παίζαμε μαζί στη σκηνή της Ακτής Πειραιώς. Ηταν πολύ δυνατό. Γιατί αφού το λέγαμε δυο μαντράχαλοι με φωνές σαγρέ δεν ήταν πια ένα τραγούδι μόνο για το ζεύγος αλλά ήταν ένα τραγούδι για τον πλησίον. Για την αποτυχία μας με τον πλησίον αλλά και για τις αμυδρές ελπίδες μαζί του».

«Ενας σπουδαίος μελωδός»

Ελευθερία Αρβανιτάκη: «Βρεθήκαμε το 2002 και αυτή ήταν από τις πιο εύκολες συνεργασίες. Φτιάξαμε αβίαστα το πρόγραμμα. Είχε πολλές ιδέες για το πώς θα φτιάξουμε τον κορμό των εμφανίσεών μας χωρίς κόπο. Πάνε χρόνια από τότε αλλά δεν την ξεχνώ αυτή τη συνάντηση. Και όσες φορές συναντηθήκαμε στο παρελθόν είχαμε μια πολύ γλυκιά και ζεστή ανάμνηση ο ένας από τον άλλον. Χάσαμε έναν σοβαρό τροβαδούρο της ελληνικής μουσικής που αφήνει ένα τεράστιο κενό πίσω. Ηταν ένας σπουδαίος μελωδός που με τις δημιουργίες του χαρακτήρισε την εποχή του – και με τους Τερμίτες και όταν αποφάσισε να ακολουθήσει σόλο καριέρα».

«Διάλεγε προσεκτικά τους στίχους»

Λίνα Δημοπούλου, στιχουργός: «Ηταν ο άνθρωπος που με πήρε από τα χέρια, με έβγαλε στο ελληνικό τραγούδι και μου άλλαξε τη ζωή. Συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά το 1993 στο «Ρίξε κόκκινο στη νύχτα». Ηταν ο πρώτος που με εμπιστεύτηκε μελοποιώντας τους στίχους μου. Πολύ τιμητικό για μένα γιατί διάλεγε τους στίχους προσεκτικά. Οπου μίλαγε η καρδιά του εκεί απευθυνόταν, εκεί έκανε φίλους και συνεργάτες. Δεν είναι τυχαίο που η μπάντα του αποτελείται πάρα πολλά χρόνια από τους ίδιους ανθρώπους. Ως συνθέτης και ως ερμηνευτής ήταν σπουδαίος. Η «ιταλική σχολή» στην Ελλάδα με πολύ ξεχωριστό τρόπο. Τον είδα για τελευταία φορά στην Κεφαλονιά που παραθέριζα και ήρθαν με τον Νίκο Πορτοκάλογλου με την παράστασή τους «Τι έχει μείνει από τη φωτιά»: από τις πιο ωραίες συναυλίες που έχω δει ποτέ και δυστυχώς τελευταία. Εχουμε γράψει περίπου 40 τραγούδια. Οταν του πήγαινα τους στίχους είχαμε πολλές φορές τα θεματά μας γιατί ήθελε να τους αλλάζω κάποιες φορές. Αλλά πάντα βρίσκαμε τον τρόπο. Ολη μέρα παίζει στο μυαλό μου ο στίχος από το τραγούδι που γράψαμε «Τόσα χρόνια με μια ανάσα»: «Πάντα το σκασιαρχείο αγαπούσα πιο πολύ». Και νομίζω ότι αυτό έγινε πολύ οδυνηρή πραγματικότητα».

«Μελωδιστής και ατμοσφαιριστής»

Νότης Μαυρουδής: «Είχα προσέξει τον Λαυρέντη από την εποχή των Τερμιτών. Και όταν τον παρατηρούσα στην κατά μόνας πορεία του οι μελωδίες του ήταν πολύ ωραίες. Αποδείχθηκε ότι ήταν ένας τροβαδούρος σοβαρός. Εάν ο Σαββόπουλος ήταν ο ανανεωτής της δεκαετίας του 1960 στη ροκ μπαλάντα, ο Λαυρέντης ήταν ανανεωτής στη δεκαετία του 1980. Νομίζω ότι δεν χωράει αμφιβολία ότι ήταν ο πιο ενδιαφέρων τραγουδοποιός της εποχής. Ηταν μελωδιστής αλλά και «ατμοσφαιριστής» γι’ αυτό και πολλά από τα τραγούδια του περνούσαν στα χείλη του κόσμου. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Χρειάζεται μαεστρία. Ενας άξιος συνθέτης αν δεν είναι άξιος επιλογέας στίχων όπως ήταν ο Λαυρέντης χάνει το συνθετικό του οίστρο. Τα τραγούδια που μελοποιούσε ο Λαυρέντης είχαν το ερωτικό στοιχείο, αλλά δεν έλειπε ο κοινωνικός προβληματισμός. Συνεργάστηκα πριν από 20 χρόνια όταν έφτιαχα τα Café dell arte. Επελεξα τον Λαυρέντη για να πει τον «Εφιάλτη της Περσεφόνης» που το έλεγε η Φαραντούρη στην πρώτη εκτέλεση. Η πρώτη του κουβέντα όταν του το πρότεινα ήταν: “Θα με βάλεις να τραγουδήσω Χατζιδάκι; Δεν το έχω κάνει ποτέ”. Τελικά είπε το τραγούδι υπέροχα».

«Αφουγκραζόταν

τον σφυγμό του κόσμου»

Γιώργος Μαργαρίτης: «Γνωριζόμασταν από το 2000. Είχε έρθει και με άκουσε σε ένα χώρο που έπαιζα τότε. Η συνεργασία μας ήρθε σχεδόν δέκα χρόνια μετά με την ταινία του Νίκου Καραπαναγιώτη «Πεθαίνω για σένα» το 2008. Η ιδέα να πω εγώ το τραγούδι ανήκει στην Ελένη Ράντου, η οποία ήταν πρωταγωνίστρια της ταινίας. Οταν το άκουσα με κέρδισε αμέσως. Μου έδωσε μια φρεσκάδα. Αγαπήθηκε όπως και τόσο άλλα του Λαυρέντη. Ανήκει στη γενιά των μεγάλων συνθετών. Εγραφε τραγούδια τα οποία αφουγκράζονταν τον σφυγμό του κόσμου. Τα αγαπούσε και τα τοποθετούσε στην καλύτερη γωνιά. Τον είδα τελευταία φορά πριν από τρεις εβδομάδες στο αεροδρόμιο της Λάρνακας. Βγάζαμε σέλφι και διάλεγε ποιες είναι οι καλύτερες. Αυτή βλέπω τώρα».