Ζητώ συγγνώμη για τον απροσχημάτιστο προσωπικό τόνο της σημερινής επιφυλλίδας – έναν τόνο που θέλω να πιστεύω ότι απουσιάζει εντελώς από τη στήλη αυτή – αλλά θα το θεωρούσα τιμή μου να την πιστώσω στον αλησμόνητο Μάνο Ελευθερίου που όταν του μιλούσα για τις αναμνήσεις μου από τα παιδικά χρόνια του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, μου έλεγε πάντα: «Γράψ’ τες». Συμβαίνει γενικότερα κάτι πολύ παράξενο, όταν έναν άνθρωπο και ιδιαίτερα καλλιτέχνη τον γνωρίζεις από παιδί, δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς πλήρως το πραγματοποιούμενο από πλευράς του έργο και την εξέλιξή του και, πολύ περισσότερο, αν συμβεί να πεθάνει, να κατανοήσεις ή να αποδεχθείς πλήρως τον θάνατό του. Ο μόνος τρόπος για να σωθείς μέσα στην πλημμυρίδα των αισθημάτων που εγείρονται και σε κατακλύζουν είναι να λογαριάσεις πως έχεις να κάνεις με δύο διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους. Τον έναν όταν ήταν παιδί και τον άλλον όταν υπήρξε ενήλικος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή