Το ράβε – ξήλωνε μιας πλατείας

Αν είχε στόμα αυτό το Μπάγκειον Ξενοδοχείον επί της Αθηνάς, στη συμβολή της με την Πλατεία Ομονοίας, σίγουρα θα είχε πολλά να σούρει στους κατά καιρούς διατελέσαντες άρχοντες της πόλης. Το αρχιτεκτονικό κόσμημα του Ερνέστου Τσίλλερ, του ανθρώπου που άφησε το στίγμα του στη νεαρή πρωτεύουσα όσο λίγοι, δεν έχει βρει ησυχία από το 1894, οπότε και περατώθηκε. Φτυάρια, καλέμια, τρυπάνια, εκσκαφείς, γερανοί, μπετονιέρες, μετροπόντικες, όλα με τους χειριστές τους, φροντίζουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα να διαταράσσουν την ησυχία του κομψού αρχιτεκτονήματος, επειδή οι κρατόντες ήθελαν την παρακείμενη πλατεία πότε τετράγωνη, πότε στρογγυλή, πότε πολυγωνική, πότε οβάλ και πότε απροσδιόριστου σχήματος, όπως δηλαδή είναι σήμερα. Για πολλοστή φορά, λοιπόν, σιδερόφρακτη η Ομόνοια «αλλάζει πρόσωπο», «αναγεννάται», «εκσυγχρονίζεται», «μεταμορφώνεται», όπως ο ημερήσιος και ηλεκτρονικός Τύπος φροντίζει να μας ενημερώνει.