Αυτά τα παιδιά των νησιών της άγονης γραμμής. Των απομονωμένων χωριών. Των ακριτικών σχολείων. Τα παιδιά που δεν έχουν με ποιον να παίξουν στο διάλειμμα. Τα παιδιά και οι δάσκαλοί τους. Οι μικροί ήρωες της ελληνικής Παιδείας. Σαν να έρχονται από μακριά. Από ιστορίες, διηγήσεις και φωτογραφίες μίας άλλης εποχής. Αυτά τα παιδιά που μπορεί να μην είναι ξυπόλητα και κουρεμένα γουλί όπως εκείνα στα ασπρόμαυρα στιγμιότυπα που εξωραϊζουν τη φτώχεια επενδύοντάς την με νοσταλγία, που είναι καλοντυμένα και ξέρουν να χειρίζονται υπολογιστή, που έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο, διασώζουν ακέραια έως τις ημέρες μας την αταβιστική ανάγκη για μάθηση. Αυτήν που προχωράει τον κόσμο μας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή