Η Τέχνη στην πόλη

Σεπτέμβριος. Κατά τη γνώμη μου ο πιο «αθηναϊκός» μήνας. Ή μάλλον ο μήνας της αττική γης. Με τις ανάλαφρες θερμοκρασίες, τη γλυκύτητα του «πλάγιου» φωτός, τις ηδονικές ψύχρες τα βράδια και τα πρώτα «κάτι για από πάνω» στους ώμους. Η πόλη μάς υποδέχεται όμορφους και μαυρισμένους, με το φιλί του ήλιου ακόμη επάνω μας και το τελευταίο ξέσπασμα της καλοκαιρινής μας διάθεσης. Βρίζουμε μποτιλιαρισμένοι τη μέρα στα φανάρια για τα «στίφη» που επέστρεψαν προς επίτευξη του αδιαχώρητου, αλλά τα βράδια «μαλακώνουμε». Συναντιόμαστε με φίλους που έχουμε δυο τρεις μήνες να βρεθούμε, λέμε πώς περάσαμε, (ξανα)βλέπουμε τις φωτογραφίες των διακοπών αφού η δημοσιοποίησή τους στα σόσιαλ μίντια δεν έχει, προς το παρόν ακόμη, εξοστρακίσει αυτήν τη συνήθεια. Παίρνουμε και δίνουμε υποσχέσεις για τη νέα σεζόν, συζητάμε για ταινίες και παραστάσεις που θέλουμε να δούμε, για τις καινούργιες σειρές που θα κατεβάσουμε στο Netflix. Δοκιμάζουμε μείξεις ποτών, μιλάμε για τα στέκια που πρόκειται να ανοίξουν και, για λίγες τουλάχιστον ημέρες, έχουμε την αίσθηση ότι «αυτός θα είναι ένας υπέροχος χειμώνας». Βαρεθήκαμε να γκρινιάζουμε δέκα χρόνια τώρα.