Σεπτέμβριος 1983. Ακόμα δεν μου άρεσε ιδιαίτερα να περπατάω. Προτιμούσα το καρότσι μου ή τις πλάτες του μπαμπά μου. Καλύτερα στις πλάτες του μπαμπά μου. Από εκεί μπορούσα να βλέπω τον κόσμο, τις σημαίες, την κόκκινη πολιτεία να απλώνεται στο Αλσος Περιστερίου. Φορούσα το κόκκινο μαντίλι στον λαιμό και νόμιζα ότι από εκεί ψηλά που κάθομαι ξεκινάει η επανάσταση. Αυτό είναι το δικό μου πρώτο φεστιβάλ της ΚΝΕ που θυμάμαι από τα πολλά που ακολούθησαν. Αλλες εποχές. Με την πολιτική σε πρώτο πλάνο. Τότε που όλοι νόμιζαν και υπόσχονταν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Συνθήματα, κόσμος, σημαίες, μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις, συζητήσεις. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ, ΚΚΕ Εσωτερικού. Ολοι ανήκαν κάπου και συμμετείχαν με ένα πάθος διαφορετικό. Και όσο και να έχω μεγαλώσει και όσο και αν «έχουν αλλάξει οι εποχές», η πολιτική, η εκφορά των αιτημάτων, το φεστιβάλ της ΚΝΕ παραμένει μια υπενθύμιση εκείνων των μεγάλων συγκεντρώσεων. Εστω και αν κάποια χρόνια δοκιμάστηκε και ίσως να είδε και κόσμο να απομακρύνεται. Είναι άλλωστε το μόνο φεστιβάλ νεολαίας που επιβίωσε μέσα στον χρόνο. Και για το ΚΚΕ και την ΚΝΕ η διατήρηση του χαρακτήρα του είναι ένα μεγάλο στοίχημα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή