Αυτό το φως δεν έσβηνε ποτέ. Ο Νάνος Βαλαωρίτης ακάματος, έγραφε και διάβαζε στο διαμέρισμά του – γωνία Λουκιανού και Πατριάρχου Ιωακείμ – μέχρι αργά τη νύχτα. Αυτοί που ήξεραν σήκωναν το βλέμμα στην παλιά πολυκατοικία του Κολωνακίου. Μέχρι και χθες που ο μεγάλος ποιητής και συγγραφέας, έφυγε πλήρης ημερών, εμπειριών και γραψιμάτων και πήρε μαζί του, μια εποχή γνωριμιών, καλλιτεχνικών ρευμάτων και προσήλωσης στις λέξεις. Στον γράφοντα εξάλλου είχε πει, στην κατά πάσα πιθανότητα μεγάλη του τελευταία συνέντευξη στα «ΝΕΑ» (30 Μαρτίου του 2018) πως «η γλώσσα δημιουργεί κόσμους και μπορεί να τους καταστρέψει. Η αληθινή ζωή είναι η Λογοτεχνία». Στο πλημμυρισμένο από βιβλία, φωτογραφίες της επίσης πρόσφατα χαμένης συζύγου του και ζωγράφου Marie Wilson, από πίνακες και αντικείμενα από όλο τον κόσμο, ο Νάνος (Ιωάννης) Βαλαωρίτης, επέμενε σε μια δική του στράτευση στη Λογοτεχνία και την Κριτική. Πολυγραφότατος, μαχητικός είχε τις καταβολές. Δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη γεννήθηκε το 1921 στη Λωζάννη της Ελβετίας και από νωρίς υπερασπίστηκε με τη ζωή του έναν γνήσιο κοσμοπολιτισμό. Σπούδασε φιλολογία και νομικά στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Λονδίνου και Σορβόννης. Κριτικός, δοκιμιογράφος, είναι – και αυτό έχει τεράστια σημασία – αυτός που μετέφρασε πρώτος στο Λονδίνο εκτενώς έλληνες ποιητές του 1930 – Σεφέρη, Ελύτη, Εμπειρίκο, Εγγονόπουλο, Γκάτσο (φίλους του και ομοτράπεζους ανάμεσα σε άλλα στου Λουμίδη και τα φιλολογικά καφενεία της Αθήνας). «Εγραψα στο “Horizone” ένα άρθρο για όλους. Δεν είχαν ιδέα πως είχαμε σύγχρονη ποίηση, νομίζανε πως ήμασταν αλιείς και χωρικοί. Επισκέπτονταν τη χώρα μας για τις αρχαιότητες και έμεναν κατάπληκτοι οι Αγγλοι», μου έλεγε ανακαλώντας τη μνήμη του από τη πρώτη εποχή που μετακένωσε τους ποιητές μας στο βρετανικό κοινό. Τότε είναι που γνωρίσθηκε με τον αφρό του 20ού αιώνα, συνδέθηκε φιλικά ας πούμε με τον Τ.Σ. Ελιοτ. Τότε είναι που εντάχθηκε επίσης στους λαμπρότερους και απαιτητικότερους πνευματικούς κύκλους της Αγγλίας. Τότε κατοχύρωσε έναν άτυπο ρόλο προξενητή των ελληνικών γραμμάτων – παράλληλα με τα δικά του γραψίματα. Πολίτης του κόσμου όπως προείπαμε, έζησε και στο Παρίσι – φίλος και συνομιλητής των Σουρεαλιστών – και από το 1968 έως το 1993 δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργική γραφή στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή