Το μεγάλο παζάρι του Ερντογάν

Οι διπλωματικοί ελιγμοί της Τουρκίας βρίσκονται στην κορύφωσή τους. Με αιχμή του δόρατος το προσφυγικό ζήτημα, η Αγκυρα εντείνει την πίεση προς πάσα κατεύθυνση, ελπίζοντας πως θα μετατρέψει τις ζημιές της και ενδεχόμενες απώλειες (βλ. Κουρδικό) σε γεωπολιτικά και οικονομικά οφέλη. Κύρια προτεραιότητα παραμένει η εγκαθίδρυσή της και στα ανατολικά του Ευφράτη με το «καρότο» για την ΕΕ του επαναπατρισμού 1 εκατομμυρίου Σύρων σε μία ζώνη εντός της Συρίας στην οποία σήμερα βρίσκονται εγκατεστημένοι οι Κούρδοι. Η Τουρκία θέλει αυτή να είναι κατά μήκος της συροτουρκικής μεθορίου (450 χλμ.) σε βάθος 30-40 χλμ. Αποσκοπεί στη δημογραφική αλλοίωση του κουρδικού πληθυσμού αλλά και στην εξασφάλιση μόνιμης τουρκικής παρουσίας (στρατιωτικής και οικονομικής), αλλά αντιλαμβάνεται την απροθυμία των ΗΠΑ να συναινέσουν σε ένα τέτοιο σενάριο, τουλάχιστον όπως το εννοεί η Τουρκία. Κατά ένα φαινομενικά παράδοξο τρόπο (όχι πάντως για τον τούρκο πρόεδρο), εκβιάζει την Ουάσιγκτον μέσω Βρυξελλών, γνωρίζοντας ότι αρκετές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες – παρά το σφράγισμα του βαλκανικού διαδρόμου – δεν αντέχουν στην ιδέα επανάληψης έστω και μέρους των ρευμάτων του 2015. Ενισχύοντας, μάλιστα, τις ακραίες φωνές στην ΕΕ, που επηρεάζουν καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις σε αρκετές χώρες, προσδοκά σε επικαιροποίηση της ευρωτουρκικής συμφωνίας με έμφαση στην εκταμίευση περισσότερων ευρωπαϊκών κεφαλαίων, που θα μπορούσαν να κατευθύνονται και προς την τουρκική κυβέρνηση και όχι αποκλειστικά τις ΜΚΟ, όπως συμβαίνει έως σήμερα.