Οταν, το 2003, κυκλοφόρησε το βιβλίο του καθηγητή αρχαίας Ιστορίας ειδικευμένου στην κοινωνική ιστορία και τα ερωτικά ήθη της αρχαίας Ελλάδας Τζέιμς Ντάβιντσον «Αρχαίοι Αθηναίοι: ηδονές, καταχρήσεις και πάθη» (εκδ. Περίπλους), δεν βρεθήκαμε μπροστά σε κάτι άγνωστο. Αν τα έπη και οι τραγωδίες, οι αφηγήσεις και τα χρονικά, οι επιγραφές και τα αναθήματα δίνουν την πλήρη εικόνα των αντιλήψεων και των πεποιθήσεων για τις φανερές και απόκρυφες ανθρώπινες συμπεριφορές, πάντα γήινες όσο και αν λαβαίνουν υπερβατικό χαρακτήρα στους Δελφούς, στο Δίον και σε άλλα μαντεία, ο Ντάβιντσον μερίμνησε σε εκείνο το βιβλίο να φέρει στο φως, με συνδυασμό πληροφοριών, τον δημόσιο χαρακτήρα των ιδεών και πράξεων που χρωμάτιζαν τον καθημερινό βίο στην αρχαία Αθήνα. Η συχνότητα αγοράς και κατανάλωσης ψαριών, για παράδειγμα, δεν ήταν μόνο δείγμα πλούτου, αλλά και υπόσχεση ότι το φαγητό, συνοδευόμενο από εκλεκτά κρασιά και μουσικές, ήταν προανάκρουσμα λογής παρορμήσεων ψυχής και παρεκκλίσεων σώματος. Τα μωσαϊκά όπου απεικονίζονται ψάρια δηλώνουν ότι εκεί ζει ο νοικοκύρης που έχει γνώση και δίνει σημασία σε μια μύηση, σε μια τελετουργία, που θα επαναλαμβάνεται υμνώντας το φθαρτό μέχρις αφθαρσίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή