Σκοτεινός ρομαντισμός

«Δεν θέλω να γίνω πιο γνωστή απ’ ό,τι είμαι. Μέχρι τόσο είμαι OK». «Μη φοβάσαι αφού δεν έγινες μέχρι τώρα δεν πρόκειται να γίνεις». Αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού ο διάλογος μεταξύ της Φλόρενς Γουέλς και της μάνατζέρ της, τον οποίο αποκάλυψε σε συνέντευξή της στο περιοδικό Rolling Stone. Οσοι όμως έχουν εικόνα για τη ζωή και το έργο της αρχηγού των «Florence and the machine», δεν απορούν. Το ξωτικό της indie pop σκηνής, που σημείωσε το πιο γρήγορο sold out στην ιστορία της προπώλησης των ελληνικών συναυλιών, έχει τον δικό του τρόπο ν αντιλαμβάνεται την τέχνη της αλλά κυρίως την ίδια την ζωή. Οχι μια αλλά τρεις βραδιές θα σταθεί μπροστά στους έλληνες φαν της και θα αποκαλύψει τον μυστηριώδη κόσμο της, ένας από τους λόγους της επιτυχίας της. Δεν θα είναι λάθος και η ερμηνευτική προσέγγιση του φαινομένου «Florence and the Machine» που θα συνυπολογίσει τις απόκοσμες μελωδίες, τους στίχους – ξυράφια, την  ευαισθησία και απόγνωση, του κοριτσιού που τάραξε τα νερά της παγκόσμιας βιομηχανίας. Και κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει ότι αυτοί οι ποπ ήχοι της εύθραυστης δημιουργίας της είναι διαποτισμένοι από τους elegant τρυφερούς ρυθμούς και τον ανελέητα σκοτεινό ρομαντισμό ο οποίος έρχεται κατευθείαν από τις κινηματογραφικές εικόνες του Τιμ Μπάρτον. Είναι άλλωστε ο αγαπημένος της σκηνοθέτης και όπως έχει πει για τη συνεργασία τους στην ταινία «Miss Peregrine’s Home For Peculiar Children»: «Υπήρξα ανέκαθεν τεράστια θαυμάστριά του. ΕΈχουμε μια πολύ παρόμοια ευαισθησία. Είναι αυτός ο τόσο σκοτεινός ρομαντισμός της δουλειάς του – τόσο όμορφος και μαγικός, αλλά τόσο σκοτεινός… Αυτό είναι κάτι που προσπαθώ και καταφέρνω και στη δουλειά μου, επίσης. Ηξερα ότι θα τα πηγαίναμε καλά όπως και έγινε. Οταν βρέθηκα στην Αυστραλία για συναυλίες για πρώτη φορά, επισκέφθηκα μία από τις εκθέσεις με έργα του. Ηθελα να του αφήσω ένα μήνυμα αλλά δεν είχα τίποτα μαζί μου, εκτός από μια ακτινογραφία του χεριού μου, γιατί τότε είχα καταφέρει να σπάσω ένα μου δάχτυλο. Ετσι, έγραψα κάτι πάνω στην ακτινογραφία και την άφησα στην γκαλερί για να του την δώσουν. Δεν έμαθα αν την έλαβε τελικά. Οταν πρωτοσυναντηθήκαμε, μου είπε πως κρέμεται στον τοίχο του γραφείου του από τότε!».