Ο Τάκης της Αίγινας

Είναι από τις φορές που λες «ο Θεός μάς κάνει πλάκα και σκαρώνει φοβερές συμπτώσεις». Την ώρα που το (πολυαγαπημένο) νησί του, η Αίγινα, γιόρταζε άλλη μια επιτυχημένη Γιορτή Φιστικιού, ο Τάκης Σπυριδάκης άφηνε αυτόν τον κόσμο. Ταλέντο μεγάλο. Ηθοποιάρα. Με γκάμα απίστευτη. Το ευρύ κοινό τον έμαθε τα τελευταία χρόνια μέσω της τηλεοπτικής διαφήμισης, το «αγαπούλα πούλα», όταν και έκανε τον βαρύμαγκα πρόεδρο ομάδας. Νωρίτερα, όμως, ο κόσμος του σινεμά είχε να λέει για τον νεαρό που άφησε το στίγμα του, αρχικά με τη «Γλυκιά Συμμορία» και αργότερα με τη «Λούφα και παραλλαγή». Ισως δεν έκανε την καριέρα που προσδοκούσαν πολλοί, ίσως πάλι να προτίμησε έναν δικό του, προσωπικό δρόμο, ένα μονοπάτι που άνοιγε ο ίδιος. Και είχε πάντα κατάληξη την Αίγινα. Τον γενέθλιο τόπο του. Που υπεραγαπούσε. Εκεί περνούσε κάμποσο διάστημα. Στα Περδικιώτικα, κυρίως, για ποτά. Στα στέκια της παραλίας. Αλλά όχι μόνον εκεί. Αυτό το καλοκαίρι, στο νησί δεν τον είδε κανένας. Δεν σεργιάνισε όπως άλλες φορές. Το ’18 τον θυμούνται οι ντόπιοι να τους αποχαιρετά. Γνώριζε πως αυτή η μάχη ήταν πολύ δύσκολη. Αποδείχθηκε, κατά το κλισέ, άνιση. Οποιος, εν τω μεταξύ, είδε τον «Αγριο Σπόρο», είχε να το λέει: ποτέ μια τελευταία παράσταση ενός ηθοποιού δεν έκανε τέτοιο γκελ. Αποθέωση αληθινή για έναν πραγματικό πρωταγωνιστή που ουδέποτε ένιωσε μέλος του μάταιου κόσμου του σταρ σίστεμ. Γιατί πολύ απλά, ακόμη και εδώ, ο Τάκης Σπυριδάκης είχε σημαία του την αυθεντικότητα.