Αμετανόητος

Κάθισα και τον άκουσα. Ολον. Από την αρχή ως το τέλος. Δεν είχες τίποτα καλύτερο να κάνεις σαββατιάτικα; θα με ρωτήσει κάποιος. Και θα έχει και δίκιο. Είχα, απαντώ (στον κάποιον). Αλλά πες το και επαγγελματική διαστροφή, κάθισα και τον άκουσα. Ή και περιέργεια, επίσης πες το όπως θες. Τον άκουσα και πλέον είμαι βέβαιος. Ο τύπος δεν έχει καταλάβει τίποτε από όσα του συνέβησαν μέσα σε ενάμιση μήνα, από τις 26 Μαΐου ως τις 7 Ιουλίου. Θεώρησε πως οι τρεις θεαματικές, βαρύτατες ήττες που υπέστη ήταν κάτι το περαστικό. Το κάτι που ήρθε, πέρασε, αλλά δεν τον άγγιξε. Και σήκωσε πάλι κεφάλι. Αλαζονικός, εμμονικά, εμπαθής με τους αντιπάλους του, απαξιωτικός όπου τον έπαιρνε και κυρίως αμετανόητος. Υπερασπίστηκε ένα έργο που δεν υπήρξε ποτέ. Και δεν βρήκε μία λέξη, ένα συγγνώμη για το μόνο πραγματικό έργο που κληροδότησε στη χώρα: ένα τρίτο Μνημόνιο, το χειρότερο των δύο προηγούμενων, την υποθήκευση των «ασημικών» του σπιτιού για 99 χρόνια και επιπλέον τα πρωτογενή πλεονάσματα που αποδέχθηκε ως το 2060. Η μόνη αυτοκριτική που έκανε – αν μπορεί να θεωρηθεί αυτοκριτική αυτό – ήταν ότι έκανε (η κυβέρνησή του, αυτός ποτέ!) μερικά άτολμα βήματα και δεν κινήθηκε όταν έπρεπε με ταχύτητα. Ο Αλέξης ο αμετανότητος. Που ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν και δεν καταλαβαίνει ότι «κρείττον του λαλείν το σιγάν»…..