Πέτρος Ζούλιας

Ηταν μια μοναχική νύχτα που γέμισε από κόσμο το όνειρό μου. Με τα κλειστά μου μάτια είδα επισκέπτες να φτάνουνε στο άδειο μου σπίτι. Πρόσωπα που με είχαν απασχολήσει ώρες, μήνες, χρόνια! Πρόσωπα άγνωστα σε μένα, που έγιναν δικά μου, οικεία πια. Ανθρωποι ιδιαίτεροι, μοναδικοί. Εφταναν ένας ένας. Δεν ταίριαζαν μεταξύ τους. Αλλες χώρες, άλλες εποχές, άλλες τάξεις. Τη συντροφιά εγώ την είχα, φαίνεται, αποφασίσει, με την αυθαιρεσία που με χαρακτηρίζει. Μπροστά πήγαινε η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου με τον Γιώργο τον Ζαμπέτα. Πιο πίσω η Βέμπο κάτι τους μουρμούριζε. Ηρθανε πιασμένες αγκαζέ η Πιαφ με την Κοτοπούλη και τελευταίος ο κύριος Στράτης Μυριβήλης. Ο συγγραφέας έδινε τη θέση του να περάσουν πρώτα οι κυρίες. Πώς να συνυπάρξω εγώ με αυτά τα ιερά τέρατα, σκέφτηκα! Για μια στιγμή μου ‘ρθε να το βάλω στα πόδια. Μήπως να τους αφήσω μόνους στο σπίτι μου και να φύγω; Μήπως να είναι σαν να μην υπάρχω μέσα στον ίδιο μου τον χώρο; Ομως ήταν μεγάλη η περιέργειά μου. Μεγάλη και η ανάγκη μου για γνώση και επαφή. Πώς να αφήσεις ανεκμετάλλευτη τέτοια συναναστροφή, τέτοια παρέα; Πού και πότε άραγε θα τους ξανασυναντούσα όλους αυτούς μαζί; Μόνο στον ύπνο σου συμβαίνουν αυτά!