Ας πάμε είκοσι πέντε, περίπου, χρόνια πίσω. Στην Αθήνα εκείνης της εποχής, σε μια πρωτεύουσα που έτρεχε ολοταχώς πίσω από το όραμα της ευρωπαϊκής της προοπτικής. Τότε που η οποιαδήποτε «ανορθογραφία» στο καθημερινό μας τοπίο μας ενοχλούσε και μας τάραζε. Στην πόλη δεν υπήρχαν άστεγοι. Ή υπήρχαν ελάχιστοι. Και αν βλέπαμε, αραιά και που, στον δρόμο κάποιον εξαθλιωμένο χρήστη ήταν θέμα που κινητοποιούσε τη γειτονιά. Συμπόνια ρε παιδί μου, πώς το λένε…

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή