Δώδεκα υπουργοί Οικονομικών στα έδρανά του

Εναν αιώνα νωρίτερα, όταν το «νεογέννητο» ελληνικό κράτος διαπίστωνε την ανάγκη των εμπορικών και οικονομικών σπουδών, ο ομογενής ευεργέτης Γρηγόριος Μαρασλής δώρισε για την ίδρυσή τους 250.000 χρυσές δραχμές, θέτοντας μόνο έναν όρο: να είναι η Σχολή που θα δημιουργηθεί εφάμιλλη της Εμπορικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Λωζάννης. Της σημαντικότερης δηλαδή και πιο φημισμένης σχολής της περιόδου στον κόσμο. Σαν να λέμε σήμερα ότι για να ιδρυθεί ένα νέο τμήμα πανεπιστημίου τίθεται ως προϋπόθεση να είναι εφάμιλλο του Χάρβαρντ, της Οξφόρδης ή της Σορβόννης. Εναν αιώνα πίσω δηλαδή, το νεοσύστατο σύγχρονο ελληνικό κράτος έθετε από την αρχή ως θεμέλιο λίθο την αριστεία. Πάνω στην αρχή της αριστείας, το 1919 παρενέβη ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος και ανέθεσε στον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Λωζάννης Ζορζ Παγιάρ τη σύνταξη οργανισμού για την ίδρυση και λειτουργία Ανώτατης Εμπορικής Σχολής, κατά το πρότυπο της σχολής του Πανεπιστημίου της πόλης του. Αυτή ήταν η «αυγή» για τις εμπορικές και οικονομικές σπουδές της χώρας και το πρώτο κεφάλαιο σε ένα βιβλίο που γράφεται έναν αιώνα και έχει οδηγήσει σήμερα σε ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο, «φυτώριο» πολιτικών στελεχών, με 12 ως σήμερα υπουργούς Οικονομικών που ξεκίνησαν από τα αμφιθέατρά του, κέντρο επιχειρηματικότητας κ.λπ.