Η τσιμινιέρα

Η απόπειρα του ΚΙΝΑΛ να επικοινωνήσει την αριστερή αντιπολιτευτική του στρατηγική και να υπενθυμίσει τις ιστορικές, ριζοσπαστικές ιδεολογικές του ρίζες στις κοινωνικές ομάδες που διεκδικεί ανταγωνιστικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίστηκε σκωπτικά και με διάθεση χλευασμού. Οχι άδικα ως ένα βαθμό, εφόσον κατά κοινή ομολογία η αφίσα με την υψωμένη γροθιά στο φουγάρο ενός εργοστασίου σε έντονο κόκκινο φόντο παρέπεμπε σε άλλες εποχές και σε άλλους πολιτικούς χώρους, προδίδοντας την αδυναμία του κόμματος να σκέφτεται με σημερινούς όρους και την επίμονη προσκόλληση στις αναμνήσεις της πρώτης νιότης των στελεχών του. Ωστόσο, η ευρύτερη απαξιωτική αντιμετώπιση της κριτικής απέναντι στις φιλελεύθερες ορθοδοξίες για ζητήματα ανάπτυξης και εργασίας είναι λανθασμένη. Η επικράτηση της ΝΔ δεν σημαίνει «το τέλος της ιστορίας» και η κεντροαριστερή αντιπολίτευση έχει τον θεσμικό χώρο και χρόνο να αναστοχαστεί τη θέση της απέναντι στην κυβέρνηση και να οριοθετήσει μία σύγχρονη ριζοσπαστική, προοδευτική ταυτότητα που μπορεί να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τα συμφέροντα των εργαζομένων, της μεσαίας τάξης και των πιο αδύναμων στρωμάτων στην κατανομή του εισοδήματος.