Νοσταλγία και πραγματικότητα, μέρος Α’

Βιωσιμότητα και διαφορετικότητα. Οι δύο πόλοι της σύγχρονης μόδας προτείνουν παραδείγματα πολιτικής επιστήμης παρά υλικές προτάσεις. Ο ρεαλισμός έχει περιορίσει την εκτίναξη της επιθυμίας. Η ενοχή της απόλαυσης δεν θεωρείται πλέον συστατικό της αναδυόμενης μόδας. Η συμμετοχή σε προβληματισμούς για το περιβάλλον, για τις ταυτότητες και τα δικαιώματα έχουν μετασχηματίσει το περιβάλλον της μόδας. Η εποχή που τα μοντέλα πρόβαλλαν το γκλάμορ μιας ζωής στη μεγάλη πόλη είναι ένδειξη νοσταλγίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τους σχεδιαστές ή μάλλον τα εμπορικά σήματα – δηλαδή τα brands – που μεταφέρουν σε σημεία ψυχαγωγίας τα σόου τους προκαλώντας τους θεατές τους να θυμηθούν πόσο πιο απλή και διασκεδαστική ήταν κάποτε η μόδα. Το μετέδωσαν τα σόου της Νέας Υόρκης στη διάρκεια της εβδομάδας μόδας για τις συλλογές της άνοιξης 2020. Με πρωταγωνιστές της νοσταλγίας τους Τόμι Χίλφιγκερ, Ραλφ Λόρεν, Μαρκ Τζέικομπς, Καρολίνα Χερέρα. Κατά ένα ποσοστό είναι δικαιολογημένοι, αφού καθόρισαν το ύφος της νεοϋορκέζικης μόδας αναλαμβάνοντας καθένας τους μετά το 1960 και από μία δεκαετία. Για να δείξουν τον γκλάμορ αισθησιασμό στις ντίσκο (Tommy Hilfigger), την  απελευθερωτική άνεση του ανδρόγυνου στυλ με τζιν και συνδυασμούς κλασικών σπορ στοιχείων (Ralph Lauren), την κοινωνική δημοσιότητα επίσημου χαρακτήρα με βαριά υφάσματα και συνήθως σύνολα με όγκο και καμπύλες (Carolina Herrera), τη μαχητική εξτραβαγκάντζα (Marc Jacobs) της έμφυλης εμφάνισης ως συστατικό του απροσδιόριστου ρούχου.