«Πώς μπήκα στη CIA»

«Το να αποκαλύπτεις κρατικά μυστικά μπορεί να είναι σκληρό, αλλά το να αποκαλύπτεις μυστικά για τον εαυτό σου μπορεί να είναι πιο δύσκολο». Ετσι ξεκινάει την κριτική της η Τζέιφερ Σαλάι στους «New York Times» ενόψει της κυκλοφορίας των απομνημονευμάτων του Εντουαρντ Σνόουντεν σε 20 χώρες (στην Ελλάδα από τον Ψυχογιό στις 26 του μήνα, με τίτλο «Το μεγάλο φακέλωμα»). Είναι αναμενόμενο ότι οι κριτικοί δεν θα του χαριστούν προσπαθώντας να διακρίνουν τις ειλικρινείς προθέσεις του διασημότερου πληροφοριοδότη της εποχής μας από το μάρκετινγκ που συνοδεύει μια τέτοια έκδοση. Στον αντίποδα, συνέντευξη μαζί του φιλοξένησε μέσα στην εβδομάδα η «Guardian» – η εφημερίδα που στις 5 Ιουνίου 2003 δημοσίευσε τις πρώτες διαρροές για το σύστημα παρακολούθησης προσωπικών δεδομένων από την αμερικανική και, αργότερα, τη βρετανική κυβέρνηση. Σε αυτήν ο ίδιος ισχυρίζεται ότι το «αμφισβητούμενο προφίλ του έχει αρχίσει να “μαλακώνει”» και άνθρωποι που τον αντιπαθούσαν μέχρι πρότινος αποδέχονται ότι «ζούμε σε έναν καλύτερο, περισσότερο ελεύθερο και πιο ασφαλή κόσμο εξαιτίας των αποκαλύψεών» του. Η αυτοεικόνα του μεσσία δεν λείπει, λοιπόν, ύστερα από έξι χρόνια, στη διάρκεια των οποίων ο Σνόουντεν παραμένει καταζητούμενος από τις ΗΠΑ, ενώ η κάθειρξή του επί δεκαετίες θεωρείται δεδομένη αν συλληφθεί (ή αν ο Πούτιν τον χαρίσει σαν «δωράκι» στον Τραμπ). Ο ίδιος βέβαια θεωρεί – στη συνέντευξη – ότι η Ρωσία δεν θα αφήσει από τα χέρια της το «σύμβολο» του αγώνα για τις προσωπικές ελευθερίες.