Τα δάση που πληγώναμε

Εχουμε προχωρήσει πολύ στην ανάγνωση του πολυσέλιδου (και πολυδαίδαλου) βιβλίου της Ανι Πρου, όταν σε έναν διάλογο μεταξύ πατέρα και γιου, μελών μιας από τις δύο δυναστείες που περιγράφονται εδώ, συνοψίζεται, θαρρώ, η προβληματική της συγγραφέως. Λέει ο ενήλικος γιος, ο Τσάρλι, όταν ο πατέρας, ο Ντίτερ, του θέτει το ερώτημα τι είναι γι’ αυτόν το δάσος: «Οι άγριες δασικές εκτάσεις είναι τα μόνα πραγματικά δάση. Ολόκληρη η ατμόσφαιρα, το περιβάλλον, ο αέρας, οι μπλεγμένες μεταξύ τους ρίζες, οι ταπεινές φτέρες και οι λειχήνες, τα έντομα και οι αρρώστιες, το χώμα και το νερό, ο καιρός. Ολα αυτά τα κομμάτια φαίνεται πως πλέκονται μαζί και σχηματίζουν μια μεγάλη άγρια ορχήστρα. Ενα δάσος που ζει για τον εαυτό του και όχι προς όφελος της ανθρωπότητας». «Μάλιστα, που ζει για τον εαυτό του» απαντά ο Ντίτερ. «Αλλά τότε αυτή δεν είναι διαχειριζόμενη γη όπου φυτεύουμε και φροντίζουμε δέντρα, ώστε να παρέχουν εισόδημα στους ιδιοκτήτες, εργασία διά βίου στους δασεργάτες, σκιά και ευχαρίστηση στους λάτρεις της φύσης. Τα άγρια δάση δεν μπορεί να τα διαχειριστεί κανείς. Γι’ αυτό τα κόβουμε, επωφελούμαστε από την ξυλεία τους και φυτεύουμε δέντρα… που μπορούμε να διαχειριστούμε. Η αντίληψή σου για ένα δάσος που ζει για τον εαυτό του δεν μπορεί να ενταχθεί στη σύγχρονη ζωή».