Η χαμένη ιεραρχία του ΠΑΟ

Λέμε πολύ συχνά ότι στον ελληνικό αθλητισμό υπάρχει αρκετός παραγοντισμός, ότι δηλαδή οι διοικούντες των ομάδων μετράνε, σε κάποιες περιπτώσεις, περισσότερο από τους προπονητές – μην πω και από τους παίκτες. Εχω κάποιες διαφωνίες για όλα αυτά, αφού πολλές φορές μπερδεύουμε την ουσία των πραγμάτων με το φαίνεσθαι (ή για να το πω διαφορετικά με το παραγοντικό one man show). Ωστόσο για την οικονομία της συζήτησης ας πούμε ότι είναι έτσι. Στην Ελλάδα οι πρόεδροι νιώθουν ότι κάθε Κυριακή παίζουν στο γήπεδο οι ίδιοι, οι περισσότεροι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την υπερπροβολή, κάποιοι διοικούν αμιγώς προσωποπαγείς εταιρείες. Αλλά τι συμβαίνει όταν υπάρχει μία διοίκηση που δεν παρεμβαίνει κι αφήνει τον προπονητή και τον τεχνικό διευθυντή να κάνουν ό,τι θέλουν παρακολουθώντας τα πράγματα εξ αποστάσεως; Νομίζω ότι σε αυτή την περίπτωση προκύπτει ο εφετινός Παναθηναϊκός.