Ο σκοπός και τα μέσα

Ακόμη κι αν οι τόνοι διατηρούνται χαμηλοί και το πολιτικό κλίμα δείχνει ελεγχόμενο, ο σκοπός είναι πάντοτε η επιβεβαίωση της πολιτικής κυριαρχίας, πολύ περισσότερο για μία νεοεκλεγμένη κυβέρνηση – και διαχρονικά μπορεί να αγιάζει τα μέσα. Το αντιλαμβάνεται κανείς και μέσα από την απόφαση για τον διαχωρισμό του Αλέξη Τσίπρα από τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο στην υπόθεση Novartis. Ο Τσίπρας αφοπλίζεται και ο απρόβλεπτος Παπαγγελόπουλος μπορεί να πει περισσότερα εάν νιώσει απομονωμένος και ακάλυπτος. Από αυτή την οπτική, η απόφαση Μητσοτάκη δείχνει μακιαβελική – και δεν έχει ρίσκο. Ας βγάλουν άκρη στον ΣΥΡΙΖΑ με τις εξελίξεις που δρομολογούνται. Αλλά η Novartis αποτελεί μόνον την αφετηρία. Στο Μέγαρο Μαξίμου θεωρούν ότι η εποχή Μητσοτάκη θα αρχίσει να μετράει τον δικό της χρόνο όταν όλες οι επιλογές στο ξεκίνημα της νέας δεκαετίας θα έχουν τη δική του υπογραφή. Και τα θεσμικά, προεξάρχουσας της συνταγματικής αναθεώρησης, είναι το όχημα για τη νέα πορεία. Είναι το δικαίωμα που έχασε ο Τσίπρας μέσα στις κάλπες όχι του Ιουλίου, αλλά του περασμένου Μαΐου. Από την ηγεσία του Αρείου Πάγου έως τον κοινοτικό επίτροπο, το δικαίωμα επιλογής πέρασε στα χέρια του Μητσοτάκη. Οπως επίσης, το νέο Σύνταγμα δεν θα είναι του Τσίπρα, αλλά του Μητσοτάκη. Οποια επένδυση είχαν κάνει στην Κουμουνδούρου για τις αλλαγές στον συντακτικό χάρτη, πάει πλέον στράφι.