«Το τραγούδι περνάει εποχή μεγάλης σύγχυσης»

Με τον Θέμη Ανδρεάδη, τραγουδοποιό και ερμηνευτή, συναντιόμαστε σε μια ηλιόλουστη Πλατεία Νέας Σμύρνης. Πατριάρχης του λεγόμενου σατιρικού – κοινωνικού τραγουδιού, κουβαλάει στις αφηγήσεις του κάτι από την εποχή των μπουάτ της Πλάκας, των υπόγειων ρευμάτων του τραγουδιού εν μέσω δικτατορίας, του μεταπολιτευτικού τοπίου, αλλά και της πιο μοναχικής δικής του πορείας τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αποσυρμένος – μυστηριωδώς – για χρόνια, επέστρεψε στο τραγούδι με μερικές εμφανίσεις στην «Απανεμιά» του ποιητή Πάνου Δημητρόπουλου, ξαναπιάνοντας το νήμα του που ξεκινά απ’ τα μέσα του ’60, με ένα πολύ πρωτότυπο στίγμα και με μπόλικα σουξέ και συμπράξεις. Ο Θέμης είναι η περίπτωση εκείνου του καλλιτέχνη που παρότι συνδέθηκε με ένα είδος τραγουδιού, κράτησε μια ιδιότυπη μουσική ανεξιθρησκία. Περφόρμερ και τραγουδιστής, με επιρροές από Μέντη Μποσταντζόγλου, Νίκο Τσιφόρο, Βασίλη Λογοθετίδη, Θανάση Βέγγο, Γούντι Αλεν, αλλά και Ντίλαν ή Σαββόπουλο, άφησε εποχή με τη συνεργασία του με τον Γιάννη Λογοθέτη ή Λογό, με μεγάλη τύχη όπως μου έχει ξαναπεί «να συναντάς στα 15 σου τον Νότη Μαυρουδή και να σου μαθαίνει κιθάρα. Μεγάλη τύχη να είσαι 21 και να συναντάς στον θολό δρόμο σου τον Γιάννη Μαρκόπουλο και να σου εμπιστεύεται το “Οχι δεν πρέπει να συναντηθούμε” και τον “Ταρζάν”. Προσέξτε. Ο Μαρκόπουλος με δύο τελείως διαφορετικού ύφους τραγούδια είδε το δισυπόστατο του χαρακτήρα μου. Ο δόκτωρ Τζέκιλ να τραγουδάει το “Οχι δεν πρέπει” και ο μίστερ Χάιντ τον “Ταρζάν”».