Διασυρμός μετά πολλών επαίνων

Πριν από δύο δεκαετίες περίπου, ένας διάσημος ξένος σκηνοθέτης (δεν θα αναφέρω το όνομά του, προκειμένου να μην ξεστρατίσουμε το ζήτημα από τη θλιβερή ουσία του στο καλλιτεχνικό κουτσομπολιό) αγανάκτησε σε τέτοιο βαθμό από τη μεταχείριση που υπέστη στην πατρίδα μας ως… τιμώμενο πρόσωπο ώστε να φθάσει στο σημείο και να δηλώσει στην ομήγυρή του: «Η Ελλάδα έχει μια μοναδική ικανότητα να εξευτελίζει εκείνους που επιθυμεί να τιμήσει». Αυτή η δήλωσή του, σε συνδυασμό με τη διαβόητη νεκροφιλία μας – τιμούμε σχεδόν πάντα τους τεθνεώτες, ενώ αγνοούμε επιδεικτικά τους ζώντες -, μου έδωσαν το έναυσμα για να γράψω ένα μυθιστόρημα, το «Τιμής ένεκεν» (2004), και να επιχειρήσω να δώσω μια ερμηνεία στο παράδοξο φαινόμενο: πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Φταίνε τα ελαττωματικά μας γονίδια, η στραβοχυμένη εκπαίδευσή μας, το έλλειμμα καλών τρόπων ή κάτι άλλο, πιο ζοφερό και πιο νοσηρό;