Η κατάρρευση του αρχαιότερου ταξιδιωτικού πρακτορείου στον κόσμο δεν αποδεικνύει μόνο πόσο εύθραυστο είναι το οικονομικό περιβάλλον. Υπενθυμίζει και πόσο εξαρτημένες είναι μεταξύ τους οικονομίες, χώρες και άνθρωποι. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες οι εγκλωβισμένοι τουρίστες σε όλον τον κόσμο και αδιάψευστος μάρτυρας είναι οι εικόνες που έρχονται από ταξιδιωτικούς προορισμούς όμως η Κέρκυρα όπου 3.000 Βρετανοί δεν γνωρίζουν πώς και πότε θα επιστρέψουν στη Βρετανία – μια Βρετανία που θα υποχρεωθεί σε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις επαναπατρισμού στην ιστορία της.

Ενα άλλο στοιχείο που οφείλει να συγκρατήσει κανείς είναι πως η χρεοκοπία του ταξιδιωτικού αυτού κολοσσού δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Πριν καταρρεύσει με πάταγο είχε ζητήσει τη βοήθεια του κράτους για να βρει κλειστές τις πόρτες μιας κυβέρνησης που φαίνεται πως είναι αποκλειστικά απασχολημένη με τον κίνδυνο μιας άλλης κατάρρευσης – της κατάρρευσης που μπορεί να επιφέρει ένα άτακτο Brexit.

Και η κατάρρευση που έζησε μια τόσο μεγάλη επιχείρηση και αυτή που μπορεί να ζήσει μια τόσο μεγάλη χώρα υπενθυμίζουν κάτι ακόμη: πως δεν υπάρχουν μείζονα γεγονότα χωρίς επιπτώσεις στις ζωές των ανθρώπων. Τίποτε, με άλλα λόγια, δεν γίνεται στο κενό. Είτε με κοινωνικούς είτε με οικονομικούς όρους, υπάρχει πάντα κόστος. Και αυτό καλούνται να καταβάλουν πολλές φορές άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με τα γεγονότα και ούτε φέρουν κάποια ευθύνη. Γι’ αυτό δεν πρέπει κανένας να ξεχνά πως, εκτός από αυτουργούς, οι πράξεις έχουν και θύματα, αθώα θύματα.