Αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί

Στα δεκατρία χρόνια που έζησα ως μόνιμος κάτοικος στο εξωτερικό, έζησα ταυτόχρονα το πολιτικό και συνταγματικό εμπόδιο της μη αναγνώρισης στους Ελληνες του εξωτερικού του δικαιώματος ψήφου από τον τόπο διαμονής τους. Τότε εθεωρείτο προσφορότερο, τις ημέρες των εκλογών, να ναυλώνονται αεροπλάνα από τα κόμματα για την επιστροφή των εκλογέων στην Ελλάδα, παρά αυτοί να μπορούν να ψηφίζουν στις πρεσβείες και στα προξενεία. Η λεγόμενη «πολιτική εκκρεμότητα της Μεταπολίτευσης» φάνταζε στην Ευρώπη ως μια οπισθοδρομική απαγόρευση, σημάδι μιας ανολοκλήρωτης και «κλειστής» δημοκρατίας. Ετσι, η Ελλάδα παρέμεινε μέχρι σήμερα στην πολύ μικρή λίστα των κρατών της «Επιτροπής της Βενετίας» τα οποία δεν έχουν νομοθετήσει το δικαίωμα ψήφου για τους εκτός επικρατείας πολίτες τους, μαζί με τις Αλβανία, Αρμενία, Μάλτα, Κύπρο, Ισραήλ κ.ά. Εντούτοις, το Σύνταγμα, στο άρθρο 51, από την αναθεώρηση του 2001 προβλέπει ότι «νόμος που ψηφίζεται με την πλειοψηφία των δύο τρίτων του όλου αριθμού των βουλευτών μπορεί να ορίζει τα σχετικά με την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος από τους εκλογείς που βρίσκονται έξω από την επικράτεια». Η συνταγματική αυτή πρόνοια δεν υλοποιήθηκε ούτε κατά τη διάρκεια της δεκαετούς κρίσης, όταν πάνω από 600.000 έλληνες πολίτες, εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, αναγκάστηκαν ή επέλεξαν να φύγουν από τη χώρα για να ζήσουν στο εξωτερικό. Το 2016, κατά τη ψήφιση του εκλογικού νόμου, η τότε πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αρνήθηκε να συζητήσει το θέμα, φοβούμενη την αρνητική ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού και τη νέα σύνθεση του εκλογικού σώματος. Η «κλειστή» δημοκρατία συχνά συναντιέται με τη φοβική Αριστερά.