Η απεργία είναι ένα ιερό δικαίωμα που κατακτήθηκε από τους εργαζομένους με σκληρούς και πολλές φορές αιματηρούς αγώνες. Γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο είναι ένα δικαίωμα που δεν πρέπει να ευτελίζεται. Η απεργία είναι έσχατο μέσο και πρέπει να είναι έσχατο μέσο για να είναι αποτελεσματικό. Αντίθετα, εάν χρησιμοποιείται για ψύλλου πήδημα, τότε χάνει την αξία του. Τότε καταχωρίζεται ως «ακόμη μία ημέρα απεργίας».

Αυτή τη βασική αρχή φαίνεται να ξεχνούν τα συνδικάτα που έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα φειδούς στη χρήση του ιερού αυτού δικαιώματος αρχίζουν να κηρύττουν απεργίες τη μία μετά την άλλη – μετά την προχθεσινή της ΑΔΕΔΥ, ήρθε η σειρά της ΓΣΕΕ να κηρύξει απεργία για την ερχόμενη εβδομάδα. Ποιον εξυπηρετεί αυτή η σπατάλη; Ασφαλώς όχι τους εργαζομένους. Πολλοί δεν συμμετέχουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις είτε επειδή σκέπτονται τα χρήματα που θα χάσουν είτε επειδή δεν πιστεύουν στην αποτελεσματικότητά τους, ακριβώς επειδή το δικαίωμα έχει καταχωριστεί στη συνείδησή τους ως «ακόμη μία ημέρα απεργίας» και τίποτε παραπάνω.

Ο λόγος είναι προφανής. Οι συχνές απεργιακές κινητοποιήσεις άλλο δεν κάνουν από το να αναστατώνουν τη ζωή της πρωτεύουσας των πέντε εκατομμυρίων κατοίκων. Δεν προκαλούν τον πολιτικό σεισμό που θα ήθελαν οι εμπνευστές τους αλλά μόνο αναστάτωση στην καθημερινότητα. Κερδίζονται έτσι οι διεκδικήσεις των εργαζομένων; Ή χτίζονται καριέρες στον συνδικαλισμό και την πολιτική; Αλίμονο για τους εργαζομένους εάν η σωστή απάντηση είναι η δεύτερη.