«Στοίχημα, η ατομική ευθύνη»

Στο λόμπι, το μπαρ και τα δωμάτια ενός ξενοδοχείου συναντιούνται άνθρωποι διαφορετικοί με ολόιδιες επιθυμίες. Φιλοξενούμενοι σ’ αυτό το ξενοδοχείο, φιλοξενούμενοι και στην ίδια τους τη ζωή. Ανθρωποι περαστικοί των οποίων η συνεύρεση θα φέρει στο φως αποκαλύψεις. Είναι τα πρόσωπα του «Hotel Marina», του έργου των Ιερώνυμου Πολλάτου, Γεράσιμου Μιχελή και Σέβης Ματσακίδου που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Μικρό Γκλόρια. Πρόκειται για ένα σύγχρονο σπονδυλωτό έργο βασισμένο σε φανταστικά γεγονότα αληθινών ανθρώπων, που στη δεύτερή του περίοδο πλέον ανθίζει περισσότερο αναδεικνύοντας τις προσωπικές τους ιστορίες. «Η βασικότερη πρόκληση που είχαμε να αντιμετωπίσουμε τώρα είχε να κάνει με εμάς τους ίδιους. Αν εμείς έχουμε το κουράγιο να αφηγηθούμε ξανά την ιστορία. Πρώτον διότι δεν είμαστε οι ίδιοι που ήμασταν έναν χρόνο πριν, και δεύτερον διότι αυτού του είδους η δραματουργία, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, γεννιέται και ζει μόνο μέσα από τον αφηγητή. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα είδος δραματουργίας αυθύπαρκτο όπως π.χ. ένα σαιξπηρικό ή μολιερικό κείμενο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα είδος αφήγησης που για να επιβιώσει έχει άμεση την ανάγκη του “γονιού” αφηγητή. Χωρίς τους ερμηνευτές που το δημιούργησαν, απλώς δεν υπάρχει. Δεν είναι σε θέση να περιμένει τους επόμενους. Η ερώτηση και η πρόκληση ήταν λοιπόν αν είμαστε ακόμη εδώ», αναφέρει στο «Νσυν» ο σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης, που πέρσι τιμήθηκε από την Ενωση Κριτικών Θεάτρου και Μουσικής με το βραβείο Κάρολος Κουν νέου δημιουργού. Σήμερα συνεχίζει την καλλιτεχνική του πορεία με μια παράσταση στον πυρήνα της οποίας κρύβει μια κοινή ανάγκη: για αγάπη και αποδοχή. «Νομίζω πως επί της ουσίας, όλοι μας έχουμε ίδιες ανάγκες και ίδιες πάνω κάτω επιθυμίες. Σπανίως έχω συναντήσει ανθρώπους με διαφορετικές ανάγκες από τις δικές μου, σε βασικά πάντα ζητήματα. Και νομίζω πως είναι και ένας από τους λόγους που διαφορετικές προσωπικότητες μπορούν να συνθέσουν κοινωνικές ομάδες. Ενα σύνολο δηλαδή με κοινές επιθυμίες. Αυτός είναι και ο συνδετικός κρίκος στην παράλληλη αφήγησή μας. Διαφορετικοί χαρακτήρες με κοινές επιθυμίες. Με τις ίδιες αγωνίες. Την ίδια ελπίδα. Σε διαφορετική φάση της διαδρομής τους όμως», τονίζει ο δημιουργός.