Προχθές τηλεφώνησα σε έναν φίλο, συνάδελφο από παλιά. Εναν αριθμό τηλεφώνου ήθελα να του ζητήσω αλλά, τελικά, μιλούσαμε για καμιά ώρα. Αν και τα τελευταία χρόνια δεν βλεπόμαστε πολύ συχνά, ήταν σαν να είχαμε βρεθεί την προηγούμενη. Οι αποστάσεις που δημιουργεί συνήθως η ζωή και η δουλειά εκμηδενίζονται αυτοστιγμεί όταν κουβεντιάζουν δυο άνθρωποι που έχουν κοινές αναμνήσεις από τη συναρπαστική δεκαετία των 20 με 35 ετών. Ακόμη και όταν αυτές οι αναμνήσεις δεν αναφέρονται, μπαζώνουν τα χάσματα του χρόνου. Διότι δεν ορίζουν μόνο εμπειρίες αλλά και μία νοοτροπία, κάτι σαν τα ταμπελάκια που καρφιτσώνουν στο πέτο οι μετέχοντες σε ένα συνέδριο για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους μέλη της ίδιας ομάδας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή