Λέγεται, και όχι άδικα, πως η καταλληλότερη περίοδος για να «σπάσει αβγά» μια κυβέρνηση είναι στην αρχή της θητείας της. Κι ο λόγος είναι πως ακριβώς σε αυτήν την περίοδο απολαμβάνει τη μέγιστη υποστήριξη της κοινής γνώμης, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης, δηλαδή οι ηττημένοι των εκλογών, βιώνουν συνήθως μια φάση εσωστρέφειας και ασκούν τα αντιπολιτευτικά τους καθήκοντα μάλλον μουδιασμένα.

Είναι κάτι που εξηγεί την απόφαση της κυβέρνησης να ανοίξει πολλά και διαφορετικά μέτωπα ταυτοχρόνως. Από την υπόθεση Novartis, τη συνταγματική αναθεώρηση και τα εργασιακά έως τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού και το Προσφυγικό, η κυβέρνηση ετοιμάζεται για μαζικές παρεμβάσεις και – ενδεχομένως – για ρήξεις. Ετοιμάζεται, με λίγα λόγια να «σπάσει αβγά».

Οσο αλήθεια είναι όμως πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να φτιάξει κανείς ομελέτα, άλλο τόσο είναι αλήθεια πως η κυβέρνηση οφείλει να εξαντλήσει κάθε περιθώριο συναίνεσης. Μια κυβέρνηση ψηφίζεται ασφαλώς για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της και όχι για να συγκυβερνήσει με την αντιπολίτευση. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο της σύνθεσης για να επιλέξει εκείνον της σύγκρουσης ή ακόμη και της πόλωσης. Δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει ένα όριο πέρα από τον οποίο το πολιτικό κλίμα δεν διαταράσσεται απλώς, αλλά δηλητηριάζεται.

Η ευθύνη ασφαλώς δεν ανήκει μόνο στην κυβέρνηση. Το βάρος πέφτει και στους ώμους της αντιπολίτευσης, η οποία οφείλει να πολιτευτεί με υπευθυνότητα και αίσθηση του θεσμικού της ρόλου. Η κυβέρνηση κυβερνά. Αλλά είναι και η αντιπολίτευση που συμμετέχει στην πολιτική διεύθυνση της χώρας.