Αν υπάρχει μια μεγάλη στιγμή για την πολιτική οικολογία στην Ελλάδα, μάλλον χάνεται στο χρονοντούλαπο, στο έτος 1989. Τότε που η Βουλή υποδεχόταν στα έδρανά της την πρώτη οικολόγο βουλευτή, τη Μαρίνα Δίζη, μαζί με το πανό της («φτάνει πια το θέατρο») που αίφνης ξεδίπλωσε από την τσάντα, ξετρελαίνοντας τα θεωρεία και «τρελαίνοντας» τον τότε πρόεδρο της Βουλής Αθανάσιο Τσαλδάρη, που φώναζε οργισμένος «να συλληφθούν οι ταραξίες». Στην πορεία – τριάντα ετών μέχρι σήμερα – έγιναν πολλά, αλλά δεν άλλαξαν και τόσα. Το «πράσινο» δεν βρήκε ενιαίο, σοβαρό πόλο με ισχυρό πολιτικό λόγο. Σκόρπιοι ωστόσο οι οικολόγοι άρχισαν να κουμπώνουν σε ιδεολογίες. Εψαχναν και αυτοί (αρκετοί) το δρομάκι προς το Κοινοβούλιο με όχημα τους «μεγάλους»: οι Οικολόγοι Πράσινοι με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, η Ευρώπη – Οικολογία με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη και πάει λέγοντας. Και αν τα περισσότερα κόμματα συνήθως φρόντιζαν – κυρίως προεκλογικά – για μπόλικο πράσινο πασπάλισμα στο βασικό πρόγραμμά τους, σήμερα ξεσπά μάχη για την (πλουσιότερη) φιλοπεριβαλλοντική ατζέντα. Οχι από «παθιασμένους» της οικολογίας που ξαναβρίσκουν δίοδο για το πολιτικό προσκήνιο, αλλά από τους «μεγάλους» – τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα Αλλαγής.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή