Αυτή είναι η ιστορία ενός μεγάλου κόμματος που κατέληξε να πνίγεται μέσα στις αντιφάσεις του: Το μακρινό 2003, ο βρετανός πρωθυπουργός βρισκόταν μπροστά στο δίλημμα που θα καθόριζε την υστεροφημία του. Τι θα έκανε άραγε ο Τόνι Μπλερ; Θα έστελνε ή όχι στρατεύματα στο Ιράκ; Οι πιέσεις από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ήταν δεδομένες, όμως ο Μπλερ ήταν ηγέτης ενός κόμματος του οποίου η πλειονότητα διαδήλωνε στους δρόμους εναντίον των στρατιωτικών επεμβάσεων. Τελικά, η απόφασή του βασίστηκε περισσότερο στο πρώτο και όχι στο δεύτερο και κόστισε δημοσκοπικά περισσότερο στον ίδιο και λιγότερο στην εσωκομμματική του αντιπολίτευση, που για πολλά χρόνια ήταν κρυμμένη, αδύναμη να επιβάλλει την άποψή της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή