Υπάρχει η επίσημη «σκηνή». Εκεί όπου καταγράφεται η Ιστορία. Στην προκειμένη περίπτωση, λαμπερή, φαντασμαγορική, επιβλητική. Και κάπως «σιδερωμένη». Και υπάρχουν και τα παρασκήνια. Πιο ανατρεπτικά και σκανδαλιάρικα. Και πιο τσαλακωμένα. Χωρίς τα παρασκήνια, η σκηνή δεν θα είχε έρμα. Και χωρίς τη σκηνή, τα παρασκήνια δεν θα είχαν καμιά απολύτως αξία. Εχουμε κι εμείς όμως το δικό μας «Χόλιγουντ». Τη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου που παρήγαγε είδωλα, ιστορίες, ατάκες, αστεία, χαρακτήρες, μύθους και παραμύθια που αναπαράγονται ακόμη. Και βέβαια είχε και τα δικά του παρασκήνια. Πολλά από αυτά θυμάμαι να μου τα διηγείται απολαυστικά, μεταξύ άλλων, ο Γιάννης Δαλιανίδης στις δύο τρεις συνεντεύξεις που μου έκανε την τιμή να μου δώσει. Ή ο Αλέκος Σακελλάριος στη μία και μοναδική φορά που μίλησα μαζί του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή